Rozdział Drugi

        Stanęła obok Niall 'a w szeregu, kiedy na niewielkim podniesieniu pojawiła się dyrektor, który najprawdopodobniej będzie chciał wygłosić jakąś mowę powitalną dla wszystkich uczniów, ze szczególnym uwzględnieniem rocznika, który od tego roku zacznie naukę w jego szkole. Westchnęła cicho, zamykając oczy i modląc się w duchu, żeby cała ta szopka skończyła się tak szybko, jak zaczęła. Stopy strasznie bolały ją od wysokich szpilek, które założyła tylko dlatego, że znajomi ojca mogą obserwować ją w każdym momencie i nie omieszkają donieść mu, kiedy uznają, że zrobiła coś nie tak; coś nieodpowiedniego.

- Witam wszystkich serdecznie. Dziś rozpoczyna się nowy rok szkolny w naszej szkole... - i w tym momencie Jo wyłączyła się zupełnie.

         Wzrokiem błądziła po tłumie studentów ale nie zaobserwowawszy nic ciekawego przerzuciła się na nauczycieli. Stali na scenie, w lewym kącie za dyrektorem. Część z nich była starsza, z dużym doświadczeniem ale, co zaskoczyło dziewczynę, byli też młodzi, którzy jej zdaniem dopiero co skończyli studia. Jak tacy ludzie dostali prace w jednej z najbardziej renomowanych uczelni w Stanach? Właśnie miała się zapytać o to swojego przyjaciela, ale wtedy jej wzrok spoczął na jednym z nich. Pod dziewczyną ugięły się nogi i dałaby sobie rękę uciąć, że w majtkach ma kisiel. Jego spojrzenie ją zahipnotyzowało. Garnitur który miał na sobie idealnie podkreślał jego sylwetkę."Gdzie ty byłeś całe moje życie?". Jo mogłaby wpatrywać się w niego godzinami i pewnie by to robiła ale niestety jej BFF miał inne plany. Złapał jej dłoń i pociągnął w kierunku wyjścia. Powstrzymała w sobie chęć odwrócenia się, żeby zobaczyć czy nauczyciel dalej tam stoi. Przecież nie chce wyjść na zauroczoną małolatę, prawda?
- Zaraz wyrwiesz mi rękę ze stawu - mruknęła, kiedy wspomniana część ciała zaczynała ją boleć od ciągłego ciągnięcia jej. Niall natychmiast zatrzymał się, puszczając szatynkę i patrząc na nią wyczekująco. - Co? - mruknęła, rozmasowując nadgarstek, żeby choć w małej części przywrócić mu krążenie.

- Mów, w kogo się tak wpatrywałaś na tej scenie, jakbyś zaraz miała się na niego rzucić - zakpił chłopak, znów ruszając w kierunku pokojów. On również miał już dość duszenia się z powodu zbyt ciasno zawiązanego pod szyją krawata.

- Nie twój interes, blondasku - wyminęła go i szybkim krokiem udała się w kierunku pokoju. Miała serdecznie dość wszystkiego i tylko sen może ją teraz uratować.

~*~

       Joanna usiadła niechętnie na łóżku i przetarła twarz dłońmi, odgarniając swoje długie włosy do tyłu. Dziś odbędą się pierwsze zajęcia. Szczerze powiedziawszy wolałaby dalej odsypiać wczorajszą podróż do Nowego Yorku i pewnie zrobiłaby to, gdyby nie fakt, że ma w planie WF. Z cichym westchnieniem podniosła się z posłania, od razu podchodząc do szafy. Wieczorem wypakowała wszystkie swoje ubrania, ponieważ musiała znaleźć piżamę, leżącą na samym dnie walizki, a rozrzucać wszystkiego dookoła jej się po prostu nie opłacało. Wyjrzała przez okno, żeby ocenić pogodę i wyjęła dżinsowe spodnie, szarą koszulkę z napisem "BANG" oraz trochę ciemniejszą bluzę Nike. Poszła ze wszystkimi ubraniami do łazienki, gdzie wzięła szybki prysznic na przebudzenie i założyła ciuchy. Gdy weszła z powrotem do pokoju zaczęła zastanawiać się, czy powinna obudzić swoją współlokatorkę. Co prawda do zajęć zostało im jeszcze półtorej godziny, ale ktoś z takim wyglądem, jak Samantha musi chyba dość długo przygotowywać się do wyjścia. Niepewnie podeszła do łóżka blondynki i potrząsnęła za jej ramię. Na efekt długo czekać nie musiała, ponieważ dziewczyna praktycznie zerwała się do pozycji siedzącej.

- Hej, spokojnie. Chciałam tylko dla pewności cię obudzić, bo nie chcę cię mieć na sumieniu, a za chwilę wychodzę przejść się po dziedzińcu. - rzuciła pierwszym, co przyszło jej do głowy. Zastanawiała się, skąd stać ją na tak przyjemny ton.

- Dzięki, nie musiałaś. Mam budzik, ale mimo wszystko jeszcze raz dzięki za pamięć. - mruknęła McCain, z powrotem opadając na poduszki z zamkniętymi oczyma. - Ale za herbatkę, albo jakieś śniadanko się nie obrażę. - dodała szybko, przewracając się na bok z zaplątaną między nogami kołdrą. Jo nie wiedziała, dlaczego tak bardzo rozbawiło ją zachowanie dziewiętnastolatki. Może dlatego, że tak bardzo przypomina Niall 'a, gdy musi wcześniej wstać.

- Możesz zapomnieć. - zaśmiała się, udając do "kuchni", którą mają połączoną z pokojem w akademiku. Otworzyła szeroko lodówkę i skrzywiła się, widząc tylko światełko w środku i butelkę wody mineralnej. Mogła się spodziewać, że pierwszego dnia będzie przymierać głodem, ale w duchu liczyła na jakiś niewielki cud.

- Jak zrobisz mi śniadanko, to pozwolę ci skorzystać z moich zapasów. - podskoczyła w miejscu, słysząc głos Sam. Nie wiedziała, kiedy dziewczyna pojawiła się w tym samym pomieszczeniu, co ona. Odwróciła się w jej kierunku, uważnie obserwując, jak ciągnie za sobą dużą torbę z produktami spożywczymi.

- Masz szczęście, że od wczoraj nic nie jadłam. - fuknęła, podchodząc do ich tymczasowych zapasów i wyciągając z nich chleb i cokolwiek do niego.

           Zrobiła kilka kanapek na szybko oraz gorącą herbatę. Pogoda za oknem na prawdę dzisiaj nikogo nie rozpieszczała. Deszcz kaskadami spływał po oknach, a na trawniku dziedzińca, który wczoraj prezentował się niesamowicie w promieniach ciepłego słońca, zdążyło wytworzyć się kilka dość sporych kałuży. Usiadła na krześle, biorąc pierwszą kromkę i przeżuwając ją powolnie. Widząc, że na zajęciach fizycznych nie wyjdą na pole zabrała jej całą chęć jedzenia. Odwróciła po woli głowę w kierunku drzwi, kiedy tylko stanęła w nich blondynka. Miała na sobie czarne rurki, białą bokserkę i miętowy sweterek, natomiast na stopy włożyła wysokie szpilki. Jo zamrugała kilkakrotnie, próbując sobie wyobrazić siebie w takich butach chodzącą na co dzień. Niestety, nie udało jej się to.

- Wiesz, chciałam ci coś powiedzieć. - zaczęła McCain, siadając przy stole i biorąc się za jedzenie śniadania. - Zdaję sobie sprawę z tego, co o mnie myślisz i nie mów, że jest inaczej. - zastrzegła, gestem ręki wskazując szatynce, żeby nie przerywała. - Jestem blondynką i córką jednych z najbardziej wpływowych ludzi w Ameryce. Inni od razu przyczepiają mi plakietkę pustej, rozpieszczonej dziewuchy, której wszystko wolno. Przyzwyczaiłam się, ale jako że będziemy mieszkać razem, to chciałabym żebyś ty najpierw mnie poznała, zanim bezpodstawnie ocenisz. - mówiąc to cały czas patrzyła prosto w oczy Hill. Jednak szatynka na sam koniec nie wytrzymała i spuściła głowę. Zaczęła zastanawiać się, czy taki układ może się udać. Ona najnormalniej w świecie jeszcze nigdy nie dogadała się z inną dziewczyną. No, ale cóż. Zawsze warto spróbować. Podniosła głowę z delikatnym uśmiechem, wystawiając dłoń w kierunku blondynki.

- Joanna Hill, dla znajomych po prostu Jo. - dziewczyna odwzajemniła uśmiech, ściskając rękę szatynki i potrząsając nią lekko.

- Samantha McCain, ale wystarczy Sam. - odpowiedziała, podnosząc się z krzesła. - Jeśli nie chcemy spóźnić się na zajęcia i odnaleźć w tym cholernym budynku, to powinnyśmy już ruszać na poszukiwania sali, w których są nasze lekcje. - dodała, szukając w walizce torebki, gdzie zmieściłyby jej się wszystkie potrzebne na dzisiaj książki.

             Joanna kiwnęła lekko głową i również wstała, udając się prosto po swój, w dość dużym stopniu zniszczony już, plecak. Wyszły z pokoju, zamykając go ówcześnie na kluczyk, po czym Samantha schowała go do jednej z kieszeni swojej torby. Ruszyły powolnym krokiem, kierując się planem budynku, trzymanym przez szatynkę. Na początku nic z niego nie rozumiały, ale w końcu doszły do tego, gdzie co się znajduje. Obie z szerokimi uśmiechami siadały właśnie na jednym z parapetów, kiedy Joanna z daleka zauważyła jasną czuprynę swojego przyjaciela. Uśmiech dziewczyny mimowolnie poszerzył się.

- Hej, Maleństwo - zaśmiał się Horan, podchodząc do szatynki i zmierzwił jej włosy. Ona natomiast od razu zmroziła go spojrzeniem i złapała za nadgarstek, odciągając od swojej głowy.

- Ja ci zaraz powiem, co tutaj jest maleństwem - warknęła, zeskakując z parapetu i podchodząc do wyraźnie rozbawionej blondynki. - Już nie mogę doczekać się wfu - dodała, łapiąc dziewczynę pod rękę i szybki krokiem wchodząc do sali od języka angielskiego.

- Jesteście słodcy, kiedy tak się przedrzeźniacie - zaśmiała się Sam, zajmując jedną z ławek na samym końcu sali. Jo zrobiła to samo, zamrażając znajomą wzrokiem.

- Jeżeli coś sugerowałaś, to zapomnij od razu. Niall jest tylko moim przyjacielem i nic więcej z tego nie wyniknie - zapewniła.

             Blondynka nie zdążyła już nic więcej powiedzieć, ponieważ do sali wszedł starszy mężczyzna z dużą ilością książek, niesionych pod pachą. Obie dziewczyny wiedziały już w momencie, kiedy po raz pierwszy go zobaczyły, że nie będzie on "nauczycielem przyjaznym dla uczniów". Były wręcz w stu procentach pewne, że na jego lekcje przygotowywać się będzie każdego dnia po kilka godzin, żeby zdać na jakąś przyzwoitą ocenę. Nie pomyliły się. Pan Smith bez ceregieli wytłumaczył, co będą robić przez cały rok szkolny i bez jakichkolwiek dłuższych rozmów zaczął prowadzenie wykładu. Joanna nie zwracając na niego zupełnie uwagi wyjrzała przez okno na szkolne boisko, gdzie dostrzegła dobrze znaną jej postać.

          Mężczyzna, którego widziała wczoraj na rozpoczęciu roku stał tam i przyglądał się chłopakom, biegającym już któreś kółko z kolei. Oparła głowę na dłoni, cały czas wpatrując się tylko w jego posturę i zupełnie odcięła od świata zewnętrznego. Dopiero, kiedy oberwała zatyczką od długopisu, wypchaną kawałkiem kartki, wyrwanej z zeszytu szkolnego, odwróciła wzrok w kierunku Samanthy, uśmiechającej się do niej niewinnie. Wyjęła liścik i rozwinęła go, czytając pobieżnie litery, zapisane starannym pismem.

"Fajny jest, nie ma co."

      Prychnęła pod nosem, zwracając na siebie tym samym uwagę nauczyciela i połowy klasy. Rzuciła cichym "nic, nic", spuszczając wzrok po raz kolejny na papierek, żeby upewnić się czy aby na pewno się nie pomyliła. Odwróciła głowę w kierunku McCain, pukając się mocno w czoło. 

         Lekcja, na którą Jo tak bardzo czekała w końcu miała się zacząć. Własnie siedziała w szatni i przebierała się w swój strój do ćwiczeń, przy okazji rozmawiając z blondynką. Okazało się, że Sam nie ma zamiaru brać udziału w zajęciach wfu i ma już wymyślonych kilka wymówek; tak na wszelki wypadek. Zasznurowała mocno swoje trampki i powolnym krokiem obie dziewczyny udały się w kierunku boiska szkolnego. Od rana pogoda zdążyła się poprawić i w ich przypadku nie było aż tak beznadziejnie, jak z poprzednimi klasami. Okazało się, że wuefista kompletnie zwariował i kazał chłopakom ćwiczyć w deszczu. To znaczy, nie żeby jej to jakoś przeszkadzało, ale wolałaby nie zachorować już w pierwszym dniu nauki. Sam powiedziała, że idzie na trybuny i tak też zrobiła, a Jo usiadła na sztucznej trawie, starając się odnaleźć wzrokiem Niall 'a. Po kilku minutach blondyn, wraz z chłopakami z którymi widziała go dzisiaj rano, wszedł na płytę boiska i podszedł do niej.

- Wiesz, jesteśmy podzieleni na dwie grupy. Chyba nie będziesz w stanie mi dokopać - blondyn nie mógł powstrzymać wrednego uśmiechu. Szatynka pokręciła z niedowierzaniem głową, podniosła się i podeszła do nauczycielki, która rozpoczynała już rozgrzewkę.

       Dwie dziewczyny właśnie wybierały składy do siatkówki. Joanna siedziała znudzona na trawie, czekając aż ktoś w końcu wskaże na nią palcem. Nienawidziła tego, ale jak na razie rozumiała, bo jeszcze nie wszystkie znały się między sobą, a co za tym idzie o imiona jest dość trudno. Nagle Jo usłyszała głośne nawoływanie swojego przezwiska przez niedawno poznany głos. Zdziwiona zmarszczyła brwi, odwracając się w kierunku chłopaków. Zauważyła rozbawiony wzrok nauczyciela, zrezygnowanego Niall 'a i kilku osobników płci przeciwnej, którzy machali do niej, aby przyszła. Popatrzyła zaintrygowana na swoją nauczycielkę, prosząc ją o zgodę. Ta w odpowiedzi kiwnęła głową, więc szatynka  nie czekając na nic więcej podniosła się jednym zgrabnym ruchem z ziemi, otrzepała spodenki i poszła w kierunku boiska do piłki nożnej. W duchu prosiła wszystkie świętości, żeby pozwoliły jej zostać tam już do końca lekcji.

- Co? - zwróciła się mało uprzejmie do przyjaciela i jego nowych znajomych, krzyżując ręce pod piersiami i z wysoko podniesioną brwiom zaczęła im się uważnie przyglądać, starając się zdusić w sobie chęć popatrzenia na przystojnego nauczyciela wychowania fizycznego, żeby już na wstępie nie narobić sobie przy nim siary. 

- Brakuje nam jednej osoby, żeby w składach było po siedem osób, piszesz się na to? - uśmiechnął się szeroko Harry, na co Hill automatycznie pokiwała głową, że się zgadza. 

- To idziesz do nas! - krzyknął jakiś blondyn, rzucając się na plecy dziewczyny. Co prawda nie znała go nawet z widzenia, ale rozbawił ją swoją otwartością na innych. Był zupełnie taki sam w tej kwestii, jak Niall. - David Brown - przedstawił się, wyciągając rękę w kierunku dziewczyny. 

- Joanna Hill, ale wystarczy Jo - zaśmiała się, odwzajemniając uścisk. Odsunęła się krok do tyłu, krzyżując ręce i rozglądając się dookoła w poszukiwaniu przyjaciela. - Horan w której gra drużynie? - zapytała, marszcząc brwi. 

- Specjalnie dla ciebie w przeciwnej - zaśmiał się Harry, podchodząc do niej i przerzucając jej ramię za szyję. 
- Dobra panowie, bo nie starczy nam lekcji - nauczyciel zaklaskał kilkukrotnie w dłonie, kiedy jego wzrok zatrzymał się na szatynce, patrzącej na niego z rozbawieniem. - I oczywiście panią również zapraszam - zaśmiał się, na co dziewczyna odwróciła się do niego plecami, żeby nie widział jak przewróciła oczami.
             Jo ustawiła się w środku pola i poczekała, aż wuefista położy piłkę pomiędzy nią a jakimś chłopakiem z przeciwnej drużyny. Zmrużyła oczy, kiedy mężczyzna zagwizdał, tym samym rozpoczynając grę. Natychmiast kopnęła piłkę i zaczęła prowadzić ją w kierunku bramki przeciwnej drużyny. Widząc dwóch chłopaków, biegnących prosto na nią, oddała piłkę do Davida, który natychmiast odebrał i zaczął biec dokładnie tam, gdzie przed chwilą szatynka. Już miał strzelać, ale jakiś ciemnowłosy chłopak w ostatnim momencie odebrał mu piłkę. Jo zaklęła pod nosem, natychmiast biegnąc w tamtym kierunku i jednym wślizgiem odebrała futbolówkę przeciwnikowi, od razu podnosząc się z murawy i oddając strzał. Przygryzła dolną wargę i z uśmiechem obserwowała, jak piłka wpada prosto do siatki. Nie musiała długo czekać, a na jej plecach uwiesił się David. Śmiejąc się głośno upadła na trawę razem z chłopakiem.
- A nie mówiłem! - usłyszała krzyk Horan 'a, kierowany prosto do wszystkich chłopaków, którzy aktualnie przyglądali jej się ze zdziwieniem i podziwem jednocześnie. 
- Gramy dalej! - krzyknął nauczyciel, klaszcząc kilkukrotnie w dłonie. 
            Wszyscy jak na zawołanie podnieśli się z trawy i poczekali, aż bramkarz wznowi grę. Joanna nie mogła się powstrzymać i spojrzała przez chwilę na nauczyciela, od razu odwracając wzrok, kiedy zauważyła, że on również się jej przygląda. Wolnym truchtem podbiegła do tej części boiska, gdzie akurat rozgrywała się cała akcja. Musi skupić się na grze, żeby pokazać tym wszystkim chłopakom, że jest na tyle dobra, żeby grać z nimi nie tylko teraz, ale również w przyszłości. Własnie prowadziła piłkę, kiedy ktoś z przeciwnej drużyny podciął jej nogi. Pisnęła cicho, upadając prosto na kolana. W ostatnim momencie zdążyła podeprzeć się rękami, żeby nie szorować twarzą po trawie. Odepchnęła się, podnosząc i otrzepując nogi. Poczuła, jak ktoś klepie ją po ramieniu, więc od razu odwróciła się w jego kierunku.
- Niechcący - szatyn uśmiechnął się niewinnie, wystawiając w jej kierunku rękę. Zaśmiała się, przybijając sztamę na zgodę i z lekkim grymasem na twarzy podbiegła do pierwszego lepszego chłopaka ze swojej drużyny, żeby zobaczyć, jak David wykonuje rzut wolny.
             Mecz zakończył się zwycięstwem Jo i chłopaków. Już chciała schodzić z boiska, ale blondyn w ostatnim momencie złapał ja za nadgarstek i pociągnął w kierunku skaczących ze szczęścia chłopaków. Wzruszyła ramionami, ale zaczęła robić dokładnie to samo, co oni. Przecież nie miała nic do stracenia, a dobrej zabawy nigdy zbyt wiele. 
- To teraz mi powiedzcie, o co chodzi, skoro to był tylko zwykły mecz na lekcji wf 'u - zaśmiała się, patrząc na brązowowłosego Allana, którego imię poznała przed chwilą. 
- Powiedzmy, że wczoraj mieliśmy małą imprezę powitalną i nie było chętnych do sprzątania dwóch piętr, więc z naszej grupy, to oni podejmą się tego zaszczytnego zadania - wytłumaczył krótko, pchając drzwi i wpuszczając szatynkę, jako pierwszą do szatni. Podziękowała mu uśmiechem, wchodząc do środka i bez słowa udała się do dziewczęcej części.
- Byłaś niesamowita! - pisnęła Sam, wpadając do pomieszczenia i zajmując miejsce zaraz obok Hill. Dziewiętnastolatka zaśmiała się cicho, zdejmując z siebie spodenki. Na jej twarzy pojawił się grymas, kiedy materiał dotknął poranionych kolan. - Ale to nie wygląda zbyt dobrze.
- Nic mi nie będzie, tylko darłam skórę - wzruszyła ramionami, wyjmując wodę i chusteczki z plecaka. - Będzie piekło - mruknęła do siebie, nasączając jedną chustkę i dotykając ran. 
- Wiesz, że większość dziewczyn z grupy chce cie zabić? - wypaliła nagle McColl, pochylając się do przodu i opierając ramiona na kolanach, a brodę na dłoniach. Szatynka popatrzyła na nią, podnosząc wysoko jedna brew. Jak na razie były tylko we dwie, ponieważ reszta kończyła "mecz" siatkówki. 
- Bo? - spytała, kończąc czyścić swoje kolana. 
- A jak myślisz? - zaśmiała się blondynka, patrząc prosto na znajomą. Ta tylko wzruszyła ramionami, wyjmując plastry z plecaka i zaklejając rany, żeby mogła w końcu ubrać na siebie spodnie. - Przecież grałaś własnie z chłopakami na wfie i zwróciłaś na siebie ich uwagę tym, jaka jesteś zajebista! Zazdrość zżerała je od środka - zakpiła, prostując się, kiedy tylko do szatni zaczęły wchodzić ślamazarnym krokiem dziewczyny.
           Nie odzywały się do siebie w czasie, kiedy szatynka przebierała się w swoje ubrania. Kiedy tylko skończyła, od razu wyszły na zewnątrz i skierowały się na obiad. Część drogi przemierzyły w zupełnej ciszy, każda pogrążona w swoich przemyśleniach. 
- Będą chciały się z tobą zakolegować, żebyś zapoznała je z chłopakami - ciszę przerwała Samantha, gdy weszły do stołówki, a kilku osobników płci przeciwnej zaczęło machać energicznie w kierunku szatynki, wskazując na to, że zajęli jej miejsce przy swoim stoliku. 
- To mają problem, bo jesteś jedyną dziewczyną, z którą jestem w stanie się dogadać - brązowowłosa złapała dłoń swojej towarzyszki, kiedy ta chciała odejść w przeciwnym kierunku i pociągnęła ja za sobą. 
- Czy mam uznać to za zaszczyt? - zażartowała, nie protestując.
- Oczywiście - powiedziała z grobową miną Hill, po kilku sekundach nie wytrzymując i wybuchając głośnym śmiechem. 
         Harry, zauważając że Jo idzie do nich razem ze swoja koleżanką natychmiast zabrał od jednego stolika krzesło i dostawił je do ich, uśmiechając się szeroko w kierunku blondynki. Ta odwzajemniła uśmiech, zajmując miejsce obok niego. Jo natomiast usiadła pomiędzy Niall 'em a uroczym brunetem. Czuła, że w tej szkole nie będzie aż tak źle, jak jej się na początku wydawało.

______________________________

Słów kilka od Evansika.

No heej. Teoretycznie wczoraj minęło dwa tygodnie od dodania poprzedniego rozdziału, ale ja miałam komers, a Evi dopadła zła choroba nazwana brakiem weny, więc chyba się nie obrazicie ;c

Dziękujemy za wszystkie komentarze pod poprzednim rozdziałem i prosimy o kolejne pod tym. ;)

Aa ... I jeżeli ktoś chce być informowanym o rozdziałach na TT, to podaje swojego w komentarzu pod ostatnim postem - będzie to znak dla mnie, że czeka na kolejny rozdział xD

Pozdrawiam i życzę dobrej nocy,

Jes.